Besoja treguar fëmijëve - Hyj prej Hyjit, dritë prej dritës, Hyj i vërtetë prej Hyjit të vërtetë, të lindur, jo të krijuar, të njëgjëjtë me Atin; nëpërmjet të cilit u krijuan të gjitha sendet

Françesku është vërtetë i lumtur se rri ulur mbi gjunjët e babait: janë karrigeja më e rehatshme në botë!

-     Vërtetë më ngjan shumë, e di?!

-     E di, ma thonë të gjithë...  Kam sytë e tu, baba.

-     E të mendosh se unë nuk kam zgjedhur asgjë tënden, të kam marrë ashtu siç ishe. Nuk imagjinoja as sytë, as gojën, as trupin. Asgjë. Çfarë surprize kur të kam shikuar heren e parë!

-     Por ishe i kënaqur? Me fëmijët nuk ka “nëse nuk të pëlqen e kthen”, apo jo?!

-     Herën e parë që të kam marrë në krah kam menduar se nuk do isha i aftë të të lëshoja kurrë.

-     Unë do të kem menduar, ashtu i vogël siç isha... e kush lëviz nga këtu? Ku do të kisha shkuar?

-     Jeta jote varej nga unë. Mendo po të të kisha lënë të bije...

-     Ti? Pikërisht ti që je i shpejtë! Po të isha rrëzuar, ti do të ishe rrëzuar me mua e do më kishe mbrojtur. E di! 

KUSH ËSHTË ME TË VËRTETË JEZUSI?

Jezusi nuk ndalej kurrë. Ecte e ecte. Kalonte nëpër fshatra e qytete, duke predikuar mesazhin e Mbretërisë së Hyjit, duke shëruar të sëmurët, duke inkuarajuar të gjithë. Miqtë e tij luftonin pas tij duke u përpjekur të mbanin hapin e tij. Me një mendim që i shqetësonte: “Po kush është me të vërtetë Jezusi?” Një mbrëmje Jezusi tha: “ Ka qënë një ditë e lodhshme. Të marrim varkën e të shkojmë në bregun tjetër të liqenit”. Ishin impenjuar shumë prandaj një pushim ishte në momentin e duhur. Liqeni i Galilesë ishte aq i madh sa dukej se ishte det. Uji ishte i qetë, aq i qetë sa Jezusi ishte shtrirë në fundin e varkës dhe ishte përgjumur thellë. Varka e vogël ishte pikërisht në mes të liqenit kur një erë filloi të frynte. I ngritën dallgë të mëdhaja që hidhnin varkën poshtë e lart. Valë të mrekullueshme përplaseshin në anët e varkës duke e përkundur. Varka u mbush me ujë dhe filloi të fundosej. Jezusi vazhdonte të flinte. 
“Zgjohu! Zgjohu!”, bërtiten miqtë e Jezusit. “A nuk të intereson se po vdesim?”

Jezusi u ngrit, qortoi erën dhe i tha ujit të liqenit: “Hesht! Qetësou!” Atëherë era u ndal e u bë një heshtje e madhe. 
Pastaj Jezusi u tha dishepujve të tij: “Pse jeni kaq shumë frikacakë? Nuk keni fe akoma?” 
Por ata u tremben shumë dhe i thonin njëri-tjetrit: “Po kush është ky?” Edhe era dhe uji i liqenit i binden!” Por, tani, njihnin përgjigjjen, edhe pse ishte diçka e paimagjinueshme: veprimi i Jezusit mbi ujin e tërbuar kishte qënë i njëjti veprim i Hyjit Krijues në fillimin e botës nga një kaos i madh. Tani e dinin se Jezusi ishte Hyj i ardhur mbi tokë për të përfunduar vepren e tij krijuese.

TANI E DI SE…

v Jezusi është Hyj. Ka ardhur mes nesh

v Jezui është Hyj. Ka ardhur për të na thënë se kujdeset për ne, nuk na braktis, nuk dëshiron që ne të vdesim.

Jezusi është Hyj. Ka ardhur të na marrë, të na tregojë çfarë do të thotë të jesh “qënie njerëzore”

LUTJA

Çdo vepër e imja është për ty,

çdo mendim i imi ngjitet tek ti

edhe buzëqeshjet e mia.

Ndoshta unë nuk e vë re,

por është kështu:

sepse zemra ime është plot me ty.

Të ofroj, Hyj, mendimet e mia,

dëshirat e mia, impenjimin tim:

merre dhe shumoje të miren që të ofroj.

Në ty gjithçka që unë bëj

ngjyroset me dritë.

Amen 

Bruno Ferrero