BESOJa treguar fëmijëve - Besoj në Shpirtin Shenjtë, që është Zot dhe jetbërës, që rrjedh prej Atit dhe prej Birit. Dhe sëbashku me Atin dhe me Birin adhurohet dhe lavdërohet, që foli me anë të profetëve.

Besoj në Shpirtin Shenjtë, që është Zot dhe jetbërës, që rrjedh prej Atit dhe prej Birit. Dhe sëbashku me Atin dhe me Birin adhurohet dhe lavdërohet, që foli me anë të profetëve.

-       Baba nga se është e përbërë era?

-       Nga asgjë, nuk është e bërë prej asgjëje.

-       Po atëherë pse merr me vete gjethet?

-       Është ajri, është ajri që lëviz.

-       Prej çfarë është e përbërë ajri?

-       Prej asgjëje, ajri është i përbërë prej asgjëje, thotë babai pak i bezdisur.

-       Po atëherë pse e thith unë ajrin?

-       Nëse nuk merr ajër, vdes.

-       Atëherë është një asgjë e rëndësishme!

-       Po, një asgjë e rëndësishme!

Babai pyet veten në zemren e tij pse Françesku duhet të bëjë gjithmonë pyetje kaq të ndërlikuara…

ELIA

Shumë kohë më parë mbretëronte në token e Izraelit mbreti Akab, që kishte një grua shumë mizore, mashturese, keqdashëse. Mbretëresha Gjezabelë ishte pa skrupuj, e gatshme për të vrarë atë që do të kishte guxuar të vendosej kundër saj. Ishte aq shumë e fuqishme sa merrte gjithçka donte madje pa e kërkuar. Pikërisht në atë kohë dhe në atë mbretëri jetonte një profet me emrin Eli. Si të gjithë profetët Elia ishte një njeri i drejtë; ishte i vendosur që të përballte Gjezabelen, prandaj shkonte përreth duke predikuar drejtësinë, dënonte veprimet mizore të mbretëreshës, duke guxuar edhe t’i paralajmërojë përfundim të keq. Kjo i kushtoi, i kushtoi shumë...

Elia u detyrua të strehohej në shkretëtirë, ku toka është e shkretë dhe gjithçka e pa jetë. I shkreti Eli, i lodhur dhe i shkurajuar, një ditë e lëshoi veten mbi gurë, nën një qipariz. “Do të vdes, më merr, o Hyj... Pastaj nuk kam çtë bëj tjetër...” Elinë e zuri gjumi me zemren plot me dëshpërim. Ishte i bindur se kurrë nuk do të zgjohej më. Papritur nga cielli vjen një korb që mbante në sqep një copë bukë. Dhe pas tij një korb i tjetër që ndryshe nga i pari mbante një copë mishi. “Eli, ngritu. Vishju punës... Nuk mund të qëndrosh aty e të vdesësh nën diell...

Ha, ngritu dhe vendosu në rrugë!” Elia hapi sytë. Mori ushqimin që korbat kishin lënë në tokë, e hëngri. Me forcen e asaj buke Elia eci për 40 ditë dhe 40 netë, derisa mbërriti në malin e Hyjit.

TANI E DI SE...

v  Mbi të gjitha kur njeriu është i shkurajuar, Hyji i vjen në ndihmë. Hyji është forca jote!

v  Shpirti sjell jetë edhe aty ku është shkretëtirë...

v  Shpirti është një dhuratë: sjell forcë, ngushëllim, mbrojtje dhe fuqi. Kur lutemi duhet gjithmonë të thërrasim Shpirtin Shenjtë.

v  Kur Jezusi është ngritur në qiell, dishepujt kanë qëndruar me sytë lart; ndërsa Jezusi u ka thënë të shikojnë gjithmonë përreth; do të kishte qënë me ta gjithmonë. Jezusi është i gjallë dhe i pranishëm mes nesh.

LUTJA

Kur jemi këtu të bashkuar

një erë fryn mbi ne;

është Shpirti Yt.

Kur lutemi një zjarr zbret mbi ne;

 është Shpirti yt.

Po të ishim në shkretëtirë,

Ti do ishe uji.

Po të ishim të humbur

Ti do ishe rruga.

Ti je Shpirti që na bashkon,

Shpirti që na udhëheq,

Shpirti që na mbron,

Shpirti që na jep forcë

Zbrit mbi ne, o Shpirt Shenjt.

  

                                                                                                    Bruno Ferrero

si një fije kashte

Si një fije kashte

Barinjtë që kishin qënë në Betlehem për të nderuar Jezusin fëmijë po ktheheshin në shtëpi. Kishin shkuar të gjithë me krahët plot me dhurata, e tani po largoheshin me duart bosh.

Përveç njërit. Një bari shumë i ri kishte marrë diçka nga stalla e shenjtë e Betlehemit. Diçka që mbante shtrenjt në grusht. Të tjerët aty për aty nuk e kishin vënë re, derisa njëri prej tyre tha: “Çfarë ke në dorë?”

“Një fije kashte”- iu përgjigj bariu i ri, “një fije kashte nga grazhdi ku flinte Fëmija”

“Një fije kashte!” , përqeshnin të tjerët. “Është vetëm mbeturinë. Hidhe!”

Bariu i ri e tundi kokën fort. “JO”, tha. “Do ta ruaj. Për mua është një shenjë, një shenjë i Fëmijës. Kur mbaj këtë fije në duart e mia, kujtoj atë e kështu edhe çfarë kanë thënë për atë engjëjt”.

Ditën e nesërme, barinjtë e tjerë e pyetën të riun: “Çfarë bërë me atë fije kashte?”

I riu iua tregoi.

“E mbaj gjithmonë me vete”

“Po  hidhe!”

“Jo. Ka një vlerë të madhe . Mbi të flinte Biri i Hyjit”.

“E me këtë? Biri i Hyjit vlen. Jo kashta”.

“E keni gabim. Edhe kashta vlen shumë. Mbi çfarë mund të qëndronte Fëmija ashtu i varfër siç ishte?

Biri i Hyjit ka pas nevojë për pak kashtë. Kjo më mëson se Hyji ka nevojë për të vegjëlit, që nuk na llogarisin shumë, që dimë kaq pak”.

Me kalimin e ditëve dukej se fija e kashtës po bëhej gjithnjë e më e rëndësishme për bariun e ri. Gjatë orëve të gjata në livadh e merrte shpesh në dorë: në ato momente rimendonte fjalët e engjëjve dhe ishte i lumtur të dinte se Hyji i donte aq shumë njerëzit sa të bëhej i vogël për ta.

Por një ditë njëri prej shokëve ia mori fijen e kashtes nga duart duke bërtitur: “Ti dhe kashta jote e kotë! Na ka shkaktuar dhimbje koke  me këto budallallëqe!”

E rrudhoste fijen e kashtes duke u përpjekur ta prishë dhe e hedhi në pluhur.

Bariu i ri qëndroi i qetë. Mori nga toka fijen e kashtes , e shtriu dhe e përkëdheli me dorë, pastaj i tha tjetrit: “Shiko, ka mbetur ajo që ishte: një fije kashte. I gjithë zemërimi yt nuk ka arritur ta ndryshojë. Sigurisht , është e lehtë të copëtosh një fije kashte. Mendo : pse Hyji na ka dërguar një fëmijë, kur na duhej një shpëtimtar i fortë e luftarak? Por ky fëmijë do të bëhet një burrë, dhe do të jetë i fortë dhe  i pashlyeshëm. Do të dijë të durojë të gjitha zemërimet e njerëzve duke mbetur ai që është: Shpëtimtari i Hyjit për ne”

I riu buzëqeshi, me sytë e ndritshëm. “Jo. Dashuria e Hyjit nuk mund të bëhet copash e të hidhet tej. Edhe pse duket e brishtë dhe e dobët si një fije kashte.

                                      Storie di Natale, d’Avvento e d’Epifania, Bruno Ferrero, elledici,2011